Komt een vrouw bij de psychotherapeut, onverwerkt trauma symptomen

“Soms doe ik maar alsof ik blij ben, terwijl ik me van binnen echt heel erg beroerd voel.”

“God mag weten waarom, maar ik heb echt een rotdag. Merk dat ik mijn vriend claim door dwang vragen te stellen en dat op zich maakt me alweer zo onzeker. Ik wil zo graag een stabiele en evenwichtige vrouw zijn.”

Dat is wat de 26-jarige jonge vrouw die tegenover mij zit tegen me zegt

Ze begrijpt zichzelf niet meer. Ze voelt zich van binnen somber, slikt antidepressiva. Op haar werk heeft ze haar manager in vertrouwen genomen en ze mag eerder weg om bij mij te komen, eens per week. Ze vertelt me dat ze de afgelopen week niks gekocht heeft, iets dat op de loer ligt als ze zich naar voelt en dat met niemand deelt.

Over koopverslaving wordt maar al te vaak nog grappend gedaan, terwijl het in werkelijkheid veel schaamte met zich mee brengt. Ze verstopt wat ze gekocht heeft en bouwt schulden op. Het gevoel van de ‘high’ van het kopen wordt steeds korter en de tussenpozen tussen de aankopen ook. Hoe rotter ze zich voelt, hoe leuker ze eruit ziet. Dat is hoe het bij haar werkt.

Telkens weer de onbedwingbare neiging voelt ze om haar vriend bevestiging te vragen. Als een soort tweede verslaving waarvan de geruststelling en het goede gevoel maar van korte duur zijn. ”De antwoorden geven maar een seconde voldoening,” legt ze uit. Want zoals bij een middelenverslaving komt ook hierna de spijt en de schaamte weer de hoek om. Een kritische innerlijke stem vertelt haar onvermoeibaar dat ze niet de moeite waard is, te dik is, te negatief is en vast, net als haar vader, ook verslaafd zal worden.

Ook doet ze zichzelf pijn, uit pure wanhoop van de nare gevoelens die zo overspoelend zijn. “Mensen zien echt niet wat voor gevoel ik soms heb. Ik voel me daardoor vaak heel alleen.”

Nachtmerries, darmklachten, stress, gecontroleerd eten en ongecontroleerd kopen

De nachten zijn eindeloos lang: ze heeft nachtmerries, flarden van herinneringen dringen zich op. Ze ondergaat darmonderzoeken omdat ze zoveel last heeft van haar darmen, ook hier maak het lichaam duidelijk dat er onverwerkte stress is. Haar dagboek vertrouwt ze toe dat ze zich op een rotdag 20 kilo zwaarder voelt dan normaal, de calorieën worden geteld: een kant van haar houdt haar eetgedrag kritisch in de gaten.

“Ik wil wel dat alles leuk is, maar dat is het gewoon niet. En het vertellen… dat is zo moeilijk want ik heb het gevoel dat ik daarmee mijn moeder kwets, dat ze het als een verwijt ziet.” Het zorgen en verantwoordelijkheid nemen voor een situatie is ook tekenend voor een kind dat alles op zich neemt, omdat het op een bepaald moment niet anders kon. Het risico of de ervaring dat iemand er ontregeld op reageert is te groot, dat zou nog meer chaos betekenen.

“Ik ben jaloers op mensen die wel een normale jeugd hebben gehad. Ben ook bang dat mensen me veroordelen omdat ik dat niet gehad heb, dat ze mij dat aanrekenen.”

Vaak geven kinderen zichzelf de schuld voor onveilige situaties thuis

Dat is makkelijker en veiliger dan dit als kind bij de ouders al neer te leggen: want als je ouders niet meer oké zijn wat betekent dit dan voor jou? Beter hou je ze uit de wind.

Voor haar is het chaos en niet te begrijpen. Mij wordt veel duidelijk: dit zijn traumasymptomen van onverwerkt trauma. Ook zonder haar verhaal te kennen, spreken deze symptomen hun eigen taal. Niet (h)erkend trauma gaat een eigen leven leiden, te herkennen aan traumasymptomen, ook wel trauma delen genoemd.

Deze jonge vrouw met onverwerkte traumasymptomen, dat is mijn 26-jarige zelf

De jonge vrouw die hier aan het woord is, is mijn eigen innerlijke 26-jarige die haar ervaringen heeft toevertrouwd aan haar dagboek in 2002-2003. Haar toenmalige therapeute hielp haar wel enige vertaalslag te maken, maar de symptomen werden helaas niet als een logisch geheel geduid. Als ik nu haar therapeut kon zijn dan zou ik haar zeggen dat ze klopt, dat het logisch is dat haar trauma’s zich uiten via deze symptomen in hun eigen taal. We zouden de boodschappen van de symptomen serieus nemen en horen, hun herkomst en wijsheid ontdekken zodat ook haar logisch geordende brein weer begrijpt wat er hier aan de hand is. Ieder symptoom heeft een reden om er te zijn. Ze zijn het antwoord op en de wegwijzers naar wat we hebben meegemaakt. Inmiddels zijn er al veel vertaalslagen gemaakt, naar een taal die ook ik begrijp. Elke vertaalslag van een traumasymptoom is een stap naar minder verdeeldheid en het ervaren van meer heelheid in jezelf. Elk symptoom, elk traumadeel verdient de vraag “Wat heb je meegemaakt dat je nodig bent geworden?”

Herken je jezelf of iemand uit je omgeving in deze onverwerkte trauma symptomen? Dan is het fijn om hulp krijgen om het trauma op de juiste manier te kunnen verwerken.

Wil je jezelf ook ervaren als een logisch geheel en herken je jezelf in de (of enkele) trauma symptomen? Neem dan contact op voor een kennismaking. Ik help je graag jezelf beter te begrijpen.