Mijn vader is alcoholist

Mijn vader is verdronken

Precies 25 jaar geleden overleed mijn vader op 51-jarige leeftijd. Hij verdronk zichzelf met alcohol.

Zijn dood was verdrietig. Maar nog moeilijker was mijn ongesteunde, ongeziene verdriet óver zijn dood.

Terugkijkend weet ik niet eens of ik het verdriet toen wel écht durfde te voelen. Dapper verkondigde ik dat het beter was zo. Duidelijkheid voor iedereen, sprak ik op zijn crematie. Van binnen was het chaos.

Hoe kon ik rouwen om de vader die toch ‘maar’ een ‘alcoholist’ was. Want dat kreeg ik vaak te horen. Hij was ‘fout’, liet niks van zich horen, wat voor vader was dit?

Ik wees mijn vader af omdat hij alcoholist was

Napratend begon ik als kind mijn vader zelf ook af te wijzen.

Zo was ik loyaal aan de mensen in mijn nabije omgeving, die hem slechts definieerden bij zijn alcoholisme. Als ik dát bondje, die band met mijn nabije omgeving zou verbreken, stond ik er echt alleen voor. Zonder dat ik het doorhad, wees ik zo helaas tegelijkertijd ook een deel van mijzelf af. Ik zat vast tussen verdriet en oordeel.

Dat ik op een middag met mijn lievelingsoom mijn vaders schrale bezittingen uit een stinkend kamertje haalde, vertelde ik niemand. Dat ik hem miste, zonder te weten wat dan precies, was geen onderwerp van gesprek. Doodgezwegen. Net als mijn vader.

Nu kan ik voorbij het alcoholisme van mijn vader

Vandaag laat ik me wél raken, omdat het nu kan. Ik nu onafhankelijk(er) ben van mijn oude systeem. Zie ik meer van mijn vader dan zijn alcoholisme. Weet ik dat verdoving zijn antwoord was op verschrikkelijke jeugdtrauma’s. Drank als oplossing voor zijn probleem, niet als hét probleem zelf.

Als we iemand een alcoholist noemen, dan noemen en zien we alleen iemands overleefidentiteit. Niet de mens als geheel, in heelheid: met pijn, met plezier, met gevoel. Zoals mijn vader dat ook allemaal tegelijk was.

Drank was zijn antwoord op onverwerkt verdriet, een traumasymptoom. Heb ik last gehad van het feit dat mijn vader deels een alcoholist was? Zeker. Toch heb ik als kind, meer last gehad van hoe hij werd veroordeeld, werd gereduceerd tot enkel alcoholist. Mijn liefde en rouw voor hem moesten daardoor ondergronds om toch in relatie met mijn omgeving te blijven.

Vandaag is het anders. Dag lieve papa, dat je je maar heel mag voelen daar waar je bent. Een heel mens. Mijn hele vader.

Ook een ouder die zichzelf verdooft (heeft)?

Heb je in jouw leven ooit te maken gehad met een ouder die zichzelf verdooft? Als dat het geval is, is de kans groot dat je als kind ook hieronder hebt geleden en het mogelijk nog steeds moeilijk voor je is.

Misschien herken je de volgende eigenschappen die je vroeger hebben geholpen in jouw situatie en die je nog steeds vertoont, misschien zelfs binnen je eigen gezin of andere relaties:

• Alles alleen moeten doen en oplossen
• Een grote verantwoordelijkheid voelen
• Moeite hebben met het uiten van emoties en jezelf afsluiten
• Het rationaliseren van situaties
• Voortdurende alertheid
• Moeite hebben met het aangeven of voelen van grenzen
• Ongezonde en ongelijkwaardige relaties aangaan
• Je constant aanpassen aan anderen

In therapie kunnen we onderzoeken hoe jouw vroegere ervaringen nog steeds aandacht nodig hebben, zodat je opnieuw kunt kiezen voor wat goed voor jou is in het heden. Ik help je graag om je weer op jezelf af te stemmen en van daaruit ook op je relaties. Plan hier je kennismakingsgesprek en ik sta klaar om je te ondersteunen.