“Je moet eerst van jezelf houden voordat je van een ander kunt houden”

Als ik daarop had gewacht, dan vrees ik dat ik nog steeds rondjes in mezelf aan het lopen zou zijn. Dit eerst zelf doen, kan een (te) grote klus zijn. Dit kan niet altijd bij jou beginnen. Zelf denk ik dat het ook anders kan, of misschien wel juíst anders.

Van jezelf houden zoals je ouders van je hielden

Als kind ben je begonnen van jezelf te houden zoals je ouders van jou hielden. Je keek naar jezelf door hun ogen, werd door hun gespiegeld. Als deze spiegeling over jou gaat, dan leer je als kind zo wie je bent en hoe je je voelt en dat dat oké is. Dat je een kind bent om van te houden.

Maar wanneer jouw ouders er niet (voor zichzelf) kunnen zijn, dan gaat het anders. Dan spiegelen ze vaak niet jou, maar hun eigen pijn als reactie op jou.

Dan leer je van jezelf te houden met hún mitsen en maren. Met ‘dit wil ik wel van jou en dat niet’, met ‘doe niet zo moeilijk,’ met ‘dit trek ik niet van je,’ met ‘doe niet zo boos.’

Dan heb je je als kind zó aan te passen, dat de relatie met je ouders niet in gevaar komt. Je wordt het kind dat past, dat de ‘mitsen en maren’ en andere voorwaardelijkheden voorkomt.

Voorwaardelijk van jezelf houden

Zo ga je óók voorwaardelijk van jezelf houden of misschien ben je zelfs helemaal gestopt met van jou te houden.

Wat beschadigd raakt in relaties heelt ook weer in (gezonde) relaties. Daarom lijkt me een relatie de plek bij uitstek om van jezelf te leren houden. Dit kan iedere relatie zijn: die met een vriend(in), zus, broer, partner, huisdier, collega of een therapeut/coach.

Ik denk dat je de liefde voor jezelf juíst kunt gaan voelen en ervaren in verbinding met (gezonde) anderen.

Het risico nemen om van jezelf te houden

Van jezelf gaan (leren) houden gaat wat mij betreft over risico’s nemen.

Stel je voor dat het klopt wat iemand jou nu terugspiegelt. Dat iemand jou terugspiegelt dat je gewoon precies goed bent, zonder mitsen en maren. Dat je dat voor waar gaat aannemen.

‘Eerst van jezelf houden dan pas van een ander’ gaat dus niet op volgens mij

Van jezelf houden door de terugspiegeling van iemand anders begint misschien aarzelend, argwanend, fronsend, afwerend of kritisch. En dan, durf je dan het risico te nemen om te vertrouwen? Te gaan geloven dat het waar is, dat écht toe te laten?

Enne, ik vind dat geen afhankelijkheid, maar gezonde wederkerigheid. En die is hard nodig in relaties. Er is niet zoiets als een ‘dit eerst, dan dat.’ Het kan gewoon tegelijkertijd.