Contact verbreken met je ouders
“Het zijn toch je ouders”
Stel je voor. Je zit in een relatie waarin jouw ‘nee’ geen optie is, dat die niet in goede aarde valt, of zelfs jouw veiligheid op het spel zet. Dat jouw grenzen worden overschreden. Dat onder het frontale mom van ‘ik bedoel het toch goed,’ jij aan jezelf twijfelt omdat het niet goed voelt voor jou. Dat je überhaupt gaat twijfelen, dat jouw mening sneuvelt, dat je emotioneel in de hoek wordt gezet, jouw ik uit het zicht verdwijnt.
Contact verbreken met je ouders?
Stap je uit zo’n volwassen relatie, dan is er vaak begrip en ‘goed dat je voor jezelf kiest.’ Radicaal anders zijn de reacties vaak als je uit zo’n relatie met je ouder(s) stapt. En dat terwijl ouder-kindrelaties precies álles in zich hebben voor een relatie als dit: de afhankelijkheid (volledig), de hechtingsband (van levensbelang), de machtsverhouding (totaal). Het blijft dan zo lastig om te beseffen dat het je ouders zijn op wie je structureel niet kunt rekenen, dat het je ouders zijn die (seksueel) grensoverschrijdend zijn, dat je ouders je ‘zwaar op de hand, overgevoelig en moeilijk’ vinden als je zegt hoe het voor jou is, dat je bij je ouders niet jij mag zijn. Dat de enige optie buigen is. Dat bij je ouders zijn van binnen voelt als een plaats delict.
Controle door contact verbreken
Als je dus als (volwassen) kind slachtoffer bent van dwingende controle van je ouders, dan kan je te horen krijgen dat het ‘toch je ouders zijn’, ‘ze het beste deden met wat ze konden.’ En als je het niet van je omgeving te horen krijgt, dan zeg je dit vaak wel tegen jezelf.
Het schuldgevoel klopt dan keihard aan, het zíjn immers je ouders. Ze hebben je het leven gegeven. Zo onverenigbaar met dat ze jou dat leven ook weer ‘afnemen.’ Dat kan alleen aan jou liggen, je voelt je een slecht kind. Opnieuw toch maar buigen omdat ze je anders laten barsten? En zo proberen we met de blik op hen gericht hier een leven lang chocola van het onbegrijpelijke te maken.
Wat helpt is om jouw blik naar jou te wenden. Ook als dat betekent dat je dan je rug naar je ouders keert, het contact met je ouders verbreekt. Zo maak je ruimte om te gaan zien wat dit alles met jou gedaan heeft. Hoe verwarrend het is dat je er wel bent, maar tegelijkertijd van hen niet mag zijn hóe je er bent. En dan jezelf toestemming geven bij jou te blijven. Doen wat een ouder voor een kind zou moeten doen: jou in bescherming nemen.
Heb je moeite met het in contact zijn met je ouders en ervaar je dwingende controle? Samen kunnen we in een gratis kennismaking kijken waar ik jou kan helpen om weer terug te komen bij jezelf en jezelf in bescherming te nemen.
